Αερόβια και Αναερόβια ισχύς κατά το surf paddling

Το surf είναι ένα άθλημα υψηλών επιδόσεων.Με την αύξηση της δημοτικότητας και της ανταγωνιστικότητας του surf  δημιουργήθηκε η ανάγκη για διερεύνηση εξειδικευμένων προπονητικών προγραμμάτων και μεθόδων βελτίωσης της επίδοσης. Το surf είναι ένα άθλημα υψηλών επιδόσεων το οποίο απαιτεί από αυτόν που το κάνει να εκετελεί μεγάλες και πολλές περιόδους κωπηλασίας με τα χέρια (paddling) αλλά και σύντομες και εκκρηκτικές κωπηλατικές κινήσεις για να “πάρει” το κύμα. Επομένως ο αθλητής θα πρέπει να έχει αντοχή. Πως όμως μπορεί να αυξηθεί η αντοχή του;

Κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας, οι αθλητές πρέπει να κωπηλατουν συνεχώς μέσα στα κύματα σχεδόν για 10 λεπτά προκειμένου να φτάσουν στην θέση εκκκίνησης. Εκτός από αυτό, η επαναλαμβανόμενη κατάδυση για την αποφυγή των κυμάτων (duck diving) απαιτεί από τον αθλητή να κρατάει την αναπνοή του. Επίσης πολύ μεγαλη προσπάθεια απαιτείται όταν ο αθλητής κωπηλατεί δυνατά για να πάρει το κύμα (1). Ως εκ τούτου προτείνεται οι αθλητές να διαθέτουν αερόβια και αναερόβια ισχύ.

Η αερόβια ισχύς είναι η ικανότητα του ατόμου να παράγει έργο μέσω του αερόβιου μηχανισμού, δηλαδή με τη παρουσία οξυγόνου. Έχει βρεθεί ότι η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (VO2 max) σε άρρενες που κάνουν αγωνιστικό “surf”, ηλικίας 20-30 ετών κυμαίνεται 40- 56 ml• kg• min (2,3,5,8). Σε μια έρευνα που έγινε σε ελίτ Αυστραλούς “surfers” η VO2 max στους άντρες ήταν 70.2± 10.2 ml• kg• min και στις γυναίκες 62.2 ± 8.2 ml• kg• min (4). Οι τιμές αυτές μοιάζουν με τις τιμές που έχουν οι επαγγελματίες κολυμβητές (50- 70 ml• kg• min)(6)) και με τους ναυαγοσώστες (40 ml• kg• min)(7)). Οι διαφορές και τo εύρος των τιμών οφείλονται στις μεθοδολογικές διαφορές και στο μηχάνημα που έγινε η μέτρηση καθώς και στο επίπεδο φυσικής κατάστασης του αθλητή. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης των παραπάνω τιμών αρκεί να αναλογιστείτε ότι μια καλή τιμή VO2 max σε έναν μέσο μέτρια γυμνασένο άντρα ηλικίας 25-29 ετών κυμαίνεται 49-53 ml• kg• min (8).

Η αξιολόγηση της αερόβιας ισχύος είναι απαραίτητο να γίνεται κυρίως στους επαγγελματίες αθλητές. Τα αποτελέσματα των μετρήσεων θα παρέχουν στον προπονητή σημαντικές πληροφορίες για το επίπεδο φυσικής κατάστασης του αθλητή αλλά και για τη δόμηση του προπονητικού προγράμματος (πίνακας 1). Ο πιο άμεσος τρόπος αξιολόγησης της μέγιστης αερόβιας ισχύος (VO2 max) του “paddling” είναι με εργοσπιρομέτρηση (εικόνα 1).

Διάφορα μηχανήματα έχουν εφευρεθεί προκειμένου να μετρηθεί η αερόβια ισχύς: δαπεδοεργόμετρο, χειροεργόμετρο, κωπηλατοεργόμετρο, προσαρμοσμένο kayak εργόμετρο. Όμως όσο πιο πολύ ταιριάζει η κίνηση που παράγεται στο εργόμετρο με τα κίνητικά πρότυπα του αθλήματος τόσο πιο έγκυρα είναι τα αποτελέσματα. Γι αυτό λοιπόν έχει εφευρεθεί κωπηλατικό εργόμετρο όπου ο αθλητής είναι ξαπλωμένος πάνω σε πάγκο η σανίδα (εικόνα 1)(2)).

Επειδή η μέθοδος της εργοσπιρομέτρηση απαιτεί χρόνο, χρήμα και ειδικό εξοπλισμό η αξιολόγηση της αερόβιας ιανότητας μπορει να γίνει με έμμεσο τρόπο. Αναλυτικότερα, η μέτρηση μπορεί να γίνει π.χ σε μια πισίνα (αν δεν υπάρχει κανένα από τα παραπάνω μηχανήματα) και να μετρηθεί η καρδιακή συχνότητα του ασκούμενου ή η απόσταση ή ο χρόνος. Ο προπονητή σας θα δώσει θα σας κατευθύνει για τη δοκιμασία και θα σας δώσει τη τιμή της VO2 max.

Αναερόβια Ισχύς

Εκτός από την αερόβια ικανότητα, οι “surfers” αγωνιστικού επιπέδου χρειάζονται και αναερόβια ικανότητα όταν κωπηλατούν δυνατά και γρήγορα για να “πάρουν” το κύμα. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να διαθέτουν επαρκείς ποσότητες φωσφοκρεατίνης και γαλακτικού προκειμένου να κάνουν ένα γρήγορο και αποδοτικό “paddling” διάρκειας 10-30 δευτερολέπτων. Ερευνητές παρατήρησαν ότι οι “surfers” αγωνιστικού επιπέδου παρήγαγαν μεγάλα ποσά ισχύος στο τέλος της αξιολόγησης της VO2 max (4).Επίσης κάποιοι ερευνητές παρατήρησαν ότι δεν υπάρχουν διαφορές στη VO2 max σε άτομα που κάνουν αγωνιστικό και ελέυθερο surf (3,4,9).

Φαίνεται λοιπόν ότι η κυρίαρχη πηγή ενέργειας κατά τη διάρκεια 1-2 ωρών  “surfing” είναι ο αερόβιος μηχανισμός. Όμως κατά τη διάρκεια του “puddling” όπου ο αθλητής πρέπει να κωπηλατίσει γρήγορα για να “πάρει” το κύμα κυριαρχεί το σύστημα της φωσφοκρεατίνης (αναερόβιος άγαλακτικός μεταβολισμός) ενώ όταν πρέπει να κωπηλατίσει για αρκετή ώρα για να πάει από την ακτογραμμή στην “surf zone” κυριαρχεί το γαλακτικό σύστημα (αναερόβιο γαλακτικό σύστημα). Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η υψηλή επίδοση και επιτυχία του αγωνιστικού “surf” καθορίζεται περισσότερο από την αναερόβια και όχι από την αερόβια ικανότητα (9).

Τα παραπάνω στοιχεία χρησιμοποιούνται ως σημαντικός αρωγός για την κατανόηση και δημιουργία του προπονητικού προγράμματος βελτίωσης της αναερόβιας ικανότητας στο αγωνιστικό “paddling”(πίνακας 2).

Συμπεραίνεται λοιπόν ότι ένας surfer θα πρέπει να διαθέτει και αερόβια και αναερόβια αντοχή. Όμως η επιτυχία ενός αθλητή υψηλού επιπέδου απαιτεί αναερόβιες πηγές ενέργειας. Όμως πότε θα κάνετε αερόβια και αναερόβια αντοχή; Αυτό είναι σημαντικό ζήτημα το οποίο θα αναλυθεί σε άλλο άρθρο του sportbody. gr